4.

włącz 

Cały poranek, który spędziłam na monotonnym parzeniu kawy i wycieraniu stolików po niezbyt pedantycznych klientach, myślałam o spotkaniu z debilem z imprezy. Z początku nie miałam najmniejszego zamiaru dać sobą manipulować i stosować się do poleceń owego delikwenta, ale po głębszym przemyśleniu sprawy doszłam do wniosku, że może warto byłoby dowiedzieć się, czego ode mnie chce i w przeciągu jakiego czasu ma zamiar się odwalić.

Po upływie niecałej godziny, do The Brew wpadła Flo. Dosłownie wpadła. Z roztrzepanymi, ciemnymi lokami, zaspanymi oczami i w bluzce na lewej stronie. 

- Kurwa, dużo się spóźniłam? - mruknęła, marszcząc czoło na ogromną dawkę światła jarzeniówek, uderzających jej twarz. 

- Szefa jeszcze nie ma, więc nadrabiaj tyle, ile możesz - uśmiechnęłam się ironicznie, patrząc na stan przyjaciółki. - Ktoś tutaj chyba się nie wyspał, nieprawdaż?

- Daj spokój, mam takiego kaca, że sobie nie wyobrażasz. Łeb mnie boli jak cholera - warknęła i potarła wierzchem dłoni skroń. - A jak ten blondas, dostałaś numer? 

- Tak, wzięłam numer i odeszłam, był zalany w trzy dupy - odparłam beznamiętnie, sciskając usta w wąską linijkę.

Może w tamtej chwili nie byłam wzorem idealnej, szczerej przyjaciółki, która dzieli się swymi sekretami,  ale nie chciałam wdrażać Florence w niecodzienne szczegóły mojej przygody z Marco w klubie. Napaliłaby się, że mam adoratora i że na pewno coś z tego będzie. Nie wiedziała jaki z niego skurwiel. I tak nic nie pamiętała z tamtego wieczoru, więc nie zaliczyłam beznadziejnej wpadki z kłamstwem. 

Punktualnie o dziewiętnastej opuściłam swoje miejsce pracy. Byłam jedną z ostatnich, która kończyła zmianę.
Narzuciłam na ramiona ciemny płaszcz, a szyję owinęłam szalikiem, chcąc odciąć się trochę od chłodnego, jesiennego powiewu wiatru.
 Poprawiłam nieznacznie włosy w lustrze i wyszłam na ulicę, zatrzaskując drewniane drzwi.

- Blair. 

 Przestałam oddychać miarowo.

Seksowny, niski głos zadźwięczał w mojej głowie. 

Przyjemny dreszczyk przebiegł po plecach. 

Czekał.

Zacisnęłam powieki i odwróciłam się na pięcie, napotykając wzrok intrygującego prześladowcy. 

Uśmiechał się przebiegle, popisując się nienagannym uzębieniem. Włosy jak zwykle miał zaczesane na bok. 

Tors opinała mu czarna koszulka, a ramiona ukryte były pod skórzaną ramoneską. No i ten kolczyk, którym nieustannie się bawił.
Wypuściłam powietrze z ust i przyznałam sama przed sobą, że przystojny to on był, jest i będzie dopóki go robale w ziemi nie zeżrą.
Po tym osobistym stwierdzeniu przybrałam na twarz maskę obojętności, która była pewną barierą przed nadmierną utratą wrodzonej odwagi. Wyprostowałam się, zacisnęłam usta i zmrużyłam oczy, starając się wyglądać na jak najbardziej pewną siebie. Nie dam gnojkowi pola do popisu. 

- No popatrz, Reus jak idealnie sprawdzasz się w roli strażnika, ledwo co wyjdę z pracy, już mam asekurantów w pobliżu - uśmiechnęłam się chytrze, zakładając ręce na piersiach. 

Bezwyrazowe prychnięcie było jego odpowiedzią. Złapał silną dłonią mój nadgarstek i pociągnął w kierunku przeciwnym, niż droga do domu. 

- Popieprzyło cię?! - warknęłam, próbując wyswobodzić się z uścisku - puszczaj mnie do cholery!

- Spokojnie księżniczko, zabieram cię na mały spacer - odparł ze stoickim spokojem, nie poluźniając zakleszczonych palców. 

- Na mały spacer, och jak twórczo! Świetną sobie porę wybrałeś, szkoda tylko, że robi się późno, a ja rano muszę wcześnie wstać.

- Wzruszające, skończyłaś? 

- Nie, kurwa, puść moją rękę - wycedziłam przez zaciśnięte zęby i korzystając z przypływu niepohamowanej złości wykręciłam jego nadgarstek w drugą stronę i z impetem wyciągnęłam swą kruchą dłoń.

Reakcja drugiej strony była natychmiastowa. Obdarzył mnie morderczym spojrzeniem a następnie z całą siłą popchnął mnie na maskę, stojącego tuż obok samochodu. Ciężkie dłonie oplotły moje przeguby ze zdwojoną siłą. Twarz Marco w afekcie furii uwydatniła zarysowaną szczękę oraz kości policzkowe.

Zbliżył się do mnie na mało komfortową odległość tak, że momentalnie poczułam jego ciepły oddech, penetrujący zakamarki mojej twarzy, a po chwili nieziemsko zielone oczy, w których tańczyły iskierki niezadowolenia. 

- Nigdy więcej tak nie rób, bo możesz nie dostać drugiej szansy. Teraz pójdziemy na ten pierdolony spacer jak dwójka znajomych i spędzimy trochę czasu w normalnej atmosferze - przemówił powoli, po czym podniósł się do pozycji wertykalnej.
Kiedy uspokoiłam się po niewygodnym zajściu z blondynem, wyprostowałam się jak maszt i obrawszy uprzednio oziębły wyraz twarzy, poczęłam podążać za wysoką posturą mężczyzny. 

Nie czułam się jak pies, zbity przez właściciela za nieodpowiednie zachowanie.
Nie miałam najmniejszego zamiaru tak się czuć. Miałam prawo do sprzeciwu, bez względu na to czy mu się to podobało, czy nie. 

Po kilkunastu minutach wędrówki w całkowitym milczeniu wreszcie doszliśmy na miejsce godne chwili odpoczynku na łonie przyrody. Usiedliśmy na jednej z pobliskich ławeczek. Oczywiście zachowałam między nami względnie bezpieczną odległość, bo nie miałam zamiaru znowu testować na własnej skórze siły jego dłoni. 
Marco parsknął rozbawiony moim asertywnym zachowaniem i diametralnie się przybliżył, naruszając moją przestrzeń osobistą. 
Czułam na ramieniu ciepły oddech chłopaka i zielone oczy świdrujące mnie od dobrej chwili. Nawet w całkowitych ciemnościach był w nich ten intrygujący blask i tańczące iskierki. 
-Skoro już udało ci się znormalnieć i przemyśleć swoje nadęte zachowanie.. - zaczął poważnym głosem, odchrząkając uprzednio - to opowiedz mi teraz coś o sobie. 
- Nie muszę ci się spowiadać i wykładać autobiografii, książkę piszesz? - fuknęłam gniewnie, marszcząc brwi.
- Nie, kochanie, ale jeśli nie chcesz mieć problemów z moją osobą, lepiej zrób to, o co cię proszę. Więc od kiedy mieszkasz w Niemczech, brytyjko? - spytał z bezczelnym uśmiechem, który dostrzegłam na jego twarzy, mimo czarnej peleryny nocy.

-Och błagam, straszenie mnie i szantażowanie jest prymitywne i pozbawione sensu, nie wysilaj się, nie kręcą mnie źli chłopcy - tu skarciłam się w myślach za kłamstwo - lepiej powiedz mi, Sherlocku, skąd masz mój numer?
- Nie odpowiedziałaś na moje pytanie - odrzekł sucho, lekceważąc wściekły wzrok, który wypełznął z moich oczu i paraliżował jego tęczówki. 
- W Berlinie jestem od roku, wcześniej mieszkałam w Londynie - odparłam wreszcie, niezadowolona z własnej uległości względem płci przeciwnej. 
- Jak na pochodzenie i akcent, to masz mało angielskie nazwisko, Krämer - triumfalny wyszczerz zagościł na jego bladej twarzy. Skubany dobry jest. 
- Skąd wiesz jak mam na nazwisko? I skąd ten numer? - wstałam ze złości z miejsca, krzyżując ręce na piersiach - powiesz mi wreszcie?! - dokończyłam, niemal krzycząc.
- Widzisz, Blair, inteligencja jest niezwykle seksowna...
- Niestety ty nie możesz się nią poszczycić - przerwałam mu z kpiną - ale seksowny jesteś jak cholera - dodałam w myślach, uśmiechając się lekko pod nosem.
- Uczysz się? Studiujesz? - z chwilowego amoku wyrwał mnie jego porywczy ton.
- Ujmuje mnie do granic możliwości fakt, iż interesujesz się moją edukacją. Od stycznia zaczynam studia medyczne na Uniwersytecie Humboldtów - odparłam z dumą w głosie. 
- Ambitna - uciął krótko. 
- A ty? Nie powiesz mi nic o sobie? 
- Mam na imię Marco, a na nazwisko Reus. 
- Wspaniale, dobrze ci idzie. Może tak coś, czego jeszcze nie wiem?
- W moim życiu nie ma nic, o czym powinnaś wiedzieć - lakoniczna odpowiedz tego zadufanego w sobie samca alfa powoli zaczynała mącić moją cierpliwość. 
- Chyba muszę wracać - warknęłam wkurzona i zarzuciłam torbę na ramię. 
Nie otrzymałam odpowiedzi na swoje pytania, a w zamian za to streściłam mu kilka faktów z życia. Dość się nadenerwowałam, żegnaj frajerze. 
- Odprowadzę cię. 
- Nie dzięki, nie skorzystam. Bozia sprezentowała mi działające bez zarzutu nogi.
- Powiedziałem, że cię odprowadzę - mięśnie jego twarzy raptownie napięły się, a zarysowana szczęka zacisnęła, ukazując swoje idealne detale. Łypnął jadowicie oczami i chwycił mnie za bolący nadal nadgarstek. - Nie prowokuj mnie.

Kwadrans później staliśmy już pod drzwiami mojego mieszkania. Reus docisnął mnie do płaskiej, mahoniowej powierzchni i przysunął swoje usta do mojego ucha, drażniąc je zębami. 
- To nie nasze ostatnie spotkanie, aniele. Takiej twarzyczki jeszcze długo nie będę w stanie wymazać z pamięci - słowa wypowiadał powoli, robiąc chwilowe pauzy. Ton jego głosu był męski, poważny, pociągający. Przywarł swoim torsem do mojej klatki piersiowej i złożył delikatny pocałunek na szczęce, po czym uśmiechnął się jak mały chłopiec, który dostał to, czego chciał i w ciszy oddalił się, żeby po chwili zniknąć w fałdach mroku. 
Jeszcze przez dłuższy czas siedziałam na progu oparta o wejście, analizując wydarzenie sprzed ostatniej godziny.
Pojawił się z przypadku. Znał moje nazwisko, miał mój numer, nachodził mnie i wkurzał do granic możliwości swoim zachowaniem, jednak mimo wszystkich wad jakie zauważałam w tej toksycznej relacji, postanowiłam nie rezygnować i odrobinę odbiec od moich rygorystycznych przyzwyczajeń. Zabawimy się, Reus. 

aloha mordki,

dziękuję za tyle komentarzy

 pod poprzednim rozdziałem.

teraz ma być ich jeszcze więcej, a wierzę, że będzie,

 bo jesteście zajebiści.

sorry, że takie opóźnienie z dodaniem, korzystam

 z ostatniego tygodnia woloności.

wasze opowiadania ponadrabiam jutro, 

promise.

luv ya all.

xx