3.

 włącz

- Kochanie, mam cię przelecieć, czy przyszłaś do mnie w innej sprawie? - niski, chrapliwy głos zaświdrował w mojej głowie, wzbudzając dreszcze na ramionach.
Blondyn widząc to, zaśmiał się szyderczo, obnażając rządek równych, śnieżnobiałych zębów. 

Jego słowa odbijały się od ścian mojej głowy jeszcze przez kilka dobrych sekund. Czy on naprawdę powiedział to, co przed chwilą usłyszałam?
Miałam w swoim życiu do czynienia z wieloma osobnikami płci przeciwnej, którzy obdarzeni byli niewyobrażalną bezpośredniością, ale ten zasługiwał na pierwsze miejsce na liście chamów zupełnych. 

Po chwili własnych przemyśleń, otrząsnęłam się z amoku i poprawiłam włosy, opadające na plecy.
Przyszłam tu po numer, nie żeby dać się omamić jakiemuś dupkowi. 

- Niestety muszę cię zmartwić, ale rozmawiasz z niewłaściwą do tego celu osobą - odparłam i rzuciłam mu przelotne spojrzenie spod wachlarzy czarnych rzęs. 

- Przykro mi piękna, ale to ty przed chwilą wpakowałaś mi się w pole widzenia, więc nie łatwo będzie ci się ode mnie uwolnić, ja tutaj ustalam zasady gry - wymruczał ochryple, z nutą drwiny w głosie.

Wróciłam wzrokiem na twarz. Mocno uwydatnione kości policzkowe, typowo męskie rysy, jasna karnacja, wąskie usta i ten cholerny kolczyk, który z niewiadomych powodów mnie podniecał.
Włosy miał ułożone tak, że nawet najsroższe tornado nie byłoby w stanie ich zniszczyć. Brązowo-rude kosmyki przechodzące w blond zaczesane były na jedną stronę.

Musiał nieźle skubany zarabiać, by móc opłacać prywatnego fryzjera albo zapas lakieru do włosów. 

W końcu zetknęłam się z jego oczami. Głęboko zielone tęczówki, skryte za czarnymi plamkami, przyprawiały mnie o dreszcze i przyjemny chłód za każdym razem kiedy miałam możliwość się w nich zatracić. 

- Zamierzasz mnie taksować wzrokiem przez całą noc? - spytał, unosząc brew do góry. - Z resztą - nie dał mi dojść do słowa, bałwan - możesz patrzeć ile chcesz, przywykłem do tego. Lepiej powiedz mi jak ci na imię, ślicznotko? 

Jebany narcyz. 

- W porządku, dowiesz się, ale ty też musisz zrobić coś dla mnie - odparłam z wyższością. - Widzisz te dziewczyny siedzące w kącie? - brodą wskazałam na moje przyjaciółki, śmiejące się głupkowato do siebie. 

 - To z nimi przyszłaś? Nieźle zalane - zaśmiał się.

 - Taa. Dostałam zadanie, żeby zgarnąć od ciebie numer. Powiem ci jak mam na imię, a ty w zamian  mnie nim uraczysz, po czym rozejdziemy się w pokoju, dobra? - zapytałam z nadzieją w głosie, bo nie miałam zamiaru przekomarzać się dalej z tym kretynem.

Zaśmiał się  drwiąco, a następnie przejechał po mnie wzrokiem i zmniejszył, dzielące nas centymetry tak, że wręcz stykaliśmy się ciałami.Zostałam uwięziona pomiędzy blatem oraz jego atletyczną posturą i na ucieczkę nie miałam najmniejszych szans, a on o tym doskonale wiedział. 

Powoli nachylił twarz do mojego ucha i lekko przygryzł jego płatek, omiatając je ciepłym oddechem. 

Cierpliwie czekałam na rozwój wypadków, zakleszczona w ramionach mężczyzny. 

 

Objęłam dłońmi jego tors i przyciągnęłam do siebie. Zamruczał zadowolony i wpił się w moją szyję, mocno zasysając delikatną skórę. Po chwili poczułam również zęby, penetrujące okolicę obojczyków. 

"Halo numer, głupia, numer!" - usłyszałam szept, wewnętrznej Blair, która przypomniała mi co ja tu właściwie robię.
Wydawało mi się, że zawsze byłam uporządkowaną, pewną siebie dziewczyną, która wie, czego chce, ale najwidoczniej z niewyjaśnionych przyczyn  bliskość tego delikwenta działała na mnie z odmiennym skutkiem.

Westchnęłam zażenowana i pokręciłam głową, po czym korzystając z praktyczności wysokich krzeseł barowych usiadłam na blacie, odpychając od siebie blondyna. 

- Skończyłeś? - warknęłam i odchyliłam się do tyłu - to dawaj ten numer, bo powoli zaczynam denerwować się twoją osobą. 

- Oczywiście aniele, coś za coś - cmoknął w moją stronę i zapisał na kartce zlepek dziewięciu cyfr. 

- A masz jakieś imię lub nazwisko? Czy mam cię zapisać jako "klubowy natręt z cholernie wysokim ego"?

- Jestem Reus, Marco Reus - odparł niskim tonem, na który momentalnie poczułam mrowienie na plecach.

- Świetnie - mruknęłam z przekąsem i zeskoczyłam na ziemię, udając się w kierunki moich towarzyszek. - Miło było poznać, do zobaczenia nigdy, Reus - wyszczerzyłam się triumfalnie. 

- Czekaj - fuknął groźnie i ściskając mój wiotki nadgarstek, obrócił mnie z powrotem do siebie. - Jesteś bezimienna? 

- Nie, jestem Blair - syknęłam i wyrywając rękę ruszyłam dumnie do przodu, byle jak najdalej od tego psychola.
Nathalie i Florence ledwo trzymały się na na nogach, więc pomyślałam, że najlepiej będzie jak opuścimy klub i wrócimy do domu. Byłam wykończona. Tak, zdecydowanie wykończona. 

Skierowałam je w stronę wyjścia i szybkim krokiem opuściłam lokal, marząc by znaleźć się już w łóżku, przebrana w piżamę z kubkiem gorącej czekolady. 

Do domu zajechałam pierwszą lepszą taksówką, odeskortowując  uprzednio dziewczyny do ich miejsca zamieszkania. Uradowana szybkim powrotem, zapaliłam światło w kuchni, włączyłam czajnik i poszłam do sypialni, aby zrzucić z siebie niewygodną sukienkę. 

Po chwili usłyszałam dźwięk przychodzącej wiadomości. 

"Ciało masz zajebiste, ale może następnym razem  powinnaś zasunąć firany. 

Dzięki za występ kochanie, xx R."

Zmarszczyłam ze zdziwienia brwi i wyjrzałam przez odsłonięte okno.
Na parkingu po drugiej stronie stał duży, czarny samochód a obok opierający się o maskę właściciel, którego poznałam bez najmniejszej chwili wahania. Nawet mimo wszechogarniającej ciemności byłam pewna, że na twarzy rysuje mu się bezczelny uśmiech.

Szarpnęłam ze złością kremowymi zasłonami i usiadłam na łóżku, zaciekle zastanawiając się skąd ten zboczeniec miał mój numer. 


Poranek po niesamowicie dziwnej imprezie nie był taki zły, jaki miał być w moim wyobrażeniu. Postukiwanie kropelek deszczu o metalowy parapet obudziło mnie tuż przed siódmą.
Przeciągnęłam się wygodnie i ziewając, wyjrzałam na ulicę. Cała okolica spowita była we mgle, a na drodze zaczęły pojawiać się wielkie kałuże, które rozbryzgiwały się na prawo i lewo, kiedy przejeżdżały przez nie rozpędzone samochody.
Po otwarciu okna w pokoju rozprzestrzenił się zapach jesieni, który tak uwielbiałam.
Pomieszanie woni liści, wody, spadającej z nieba i jabłek w sadzie mojego sąsiada uspokajał mnie, a jednocześnie podnosił poziom endorfin. Dziwne, prawda? 
Moje codzienne, poważne przemyślenia rozproszył dźwięk otrzymywanej wiadomości.
Z fałd pościeli wygrzebałam zmęczony życiem telefon.

"Dzień dobry, kochanie. Spotkamy się dzisiaj o 19. Przyjadę, xx R."

Prychnęłam głośno po przeczytaniu treści esemesa. To absolutnie nie brzmiało jak jakakolwiek propozycja czy sugestia, to było stwierdzenie faktu, do którego miałam się dostosować. Co za pieprzony egocentryk! 
Po chwilowym napadzie złości, przyprowadziłam się do porządku.
Włosy jak zwykle puściłam luźno na plecy, wykonałam poranną toaletę i ubrałam się zgodnie z wymogami w The Brew. Oczywiście nie mogłam zapomnieć o wypiciu mocnej, czarnej kawy i przegryzieniu jakiegoś batonika zbożowego. Wykonawszy wszystkie obowiązkowe czynności, zamknęłam mieszkanie i pod kloszem czerwonej parasolki udałam się do centrum. 

siemanko.

jak podoba się trójeczka?

liczę na wasze komentarze, 

ma być tutaj w końcu jakiś porządny odzew, słonka.

miłego czytania, 

xx sogi.