2.

 włącz

Cisza, przerywana rytmicznym tykaniem starego zegara, wiszącego na ścianie zdawała się być nie do zniesienia.
Obudziłam się o wiele wcześniej, niż zazwyczaj i cierpliwie wpatrywałam się w chmury, leniwie pełzające po błękitnym niebie. Szklana powierzchnia dużego okna, znajdująca się naprzeciwko łóżka była dla mnie idealnym miejscem obserwacji budzącego się do życia miasta. Lubiłam przez nie patrzeć i poznawać zwyczaje pozostałych, szarych mieszkańców stolicy Niemiec, którzy każdego dnia zaczynali od nowa swoje zajęcia i powtarzali je nieustannie jak mantrę.
Około godziny szóstej zwlokłam się z wygodnego posłania i uprzednio pościeliwszy je, zaczęłam przygotowania do pracy. Standardowo zaczęłam od kubka gorącej kawy, która potrafiła mnie rozbudzić nawet po zupełnie nieprzespanej nocy. Kofeina była moim uzależnieniem, odkąd skończyłam piętnaście lat.
W bidulu często ganiono mnie za wypijanie nadmiernych ilości tego napoju, więc w akcie desperacji zdarzało mi się chować w szafie, aby dokonać tego przestępstwa. Noah czasami mi w tym towarzyszył, również uwielbiał kawę, szczególnie taką mocną, czarną bez żadnych dodatków.
Wzięłam ekspresowy prysznic, nałożyłam luźną koszulkę i czarne, dopasowane spodnie, a w przedpokoju złapałam marynarkę i zamszowe botki na obcasie, po czym zwinnie opuściłam mieszkanie i ruszyłam w kierunku centrum.
W kawiarni byłam jedną z pierwszych. Szef bardzo się ucieszył, widząc mnie o tak wczesnej porze i od razu przypisał mi kilka zadań do wykonania. Zawiązałam  fartuszek, spięłam krucze włosy w kucyka i zabrałam się za ustawianie malinowych muffinek na porcelanowych, zdobionych talerzykach.
Wstawiłam naczynia do zmywarki, zamiotłam podłogi, ustawiłam krzesła i napełniłam szklane karafki sokiem z aronii i czerwonej pomarańczy. Zadowolona z wykonanych czynności przysiadłam na jednym z foteli w stylu Ludwika XVI, obserwując kątem oka wschodzące na horyzoncie słońce.

- Dzień dobry studentko! - Florence z uśmiechem na ustach weszła do kawiarni i przytuliła mnie serdecznie na powitanie. - Co dzisiaj tak wcześnie? Nie mogłaś spać z podekscytowania? - spytała i przysiadła obok mnie.

- Właściwie to nie wiem, mój zegar biologiczny postanowił zadzwonić dziś wcześniej - odpowiedziałam i puściłam oczko przyjaciółce. - A jak wieczorek poetycki? Wszystko się udało?

- Tak, było naprawdę wspaniale - odpowiedziała z satysfakcją. - Było pełno ludzi, każdemu się podobało. No i oczywiście sporo zamówili. Interes się kręcił. 

- To świetnie, może dostaniemy podwyżkę, skoro obroty ostatnio tak znacznie wzrosły - rozmarzyłam się momentalnie, na wizję wyższej pensji. - Teraz kiedy mnie przyjęli, potrzebuję kasy na podręczniki i inne bzdety. Nie chciałabym, żeby stereotyp biednej studentki mnie dotyczył - westchnęłam i pstryknęłam szczupłymi palcami.

- Właśnie, skoro o studiach mowa. Wyskoczymy dzisiaj gdzieś wieczorem, żeby  po świętować twój sukces? - zaproponowała Flo, poruszając znacząco brwiami. - Nathalie w południe zjeżdża z Monachium, mogłybyśmy iść na drinka do Bistro. Co ty na to?
- Właściwie to czemu nie. Dawno nie byłam w żadnym klubie, przydałaby się jakaś mała odskocznia - pokiwałam z aprobatą głową na propozycję brunetki. 

- Super, w takim razie podjadę po ciebie o osiemnastej, bądź gotowa.

Do domu dotarłam dopiero o szesnastej. Zrzuciłam z siebie ubranie robocze i wskoczyłam pod gorący, odprężający prysznic. Umyłam również włosy, które przeszły zapachem mielonej kawy i drożdżowego ciasta od regularnego przebywania w kuchni i za barem.
Ze stylizacją nie miałam większego problemu. Założyłam obcisłą, czarną sukienkę z dekoltem w literę V, sięgającą do połowy uda oraz czarne matowe szpilki. Do tego dopasowałam złoty naszyjnik i zegarek, a usta perfekcyjnie pomalowałam szminką w kolorze czerwonego wina.
Punktualnie o osiemnastej usłyszałam dzwonek do drzwi, w których po chwili ujrzałam Nathalie i Florence. Obie wyglądały naprawdę zjawiskowo. 
Przywitałam je soczystym całusem i zaprosiłam do środka. Zdążyłyśmy jeszcze wspólnie wypić zieloną herbatę i zaczęłyśmy zbierać się do wyjścia.
Stanęłam przed lustrem, poprawiłam kaskady ciemnych włosów luźno opadających na lewe ramię i uśmiechnęłam się do mojego klona. 

- Lubisz to, co widzisz, prawda Blair? - Nathalie uśmiechnęła się przyjaźnie i przytuliła mnie od tyłu. 

Potaknęłam.

Nie należałam do grupy dziewczyn, które miały w zwyczaju użalanie się nad sobą i swoim wyglądem. Nie miałam kompleksów, nie wstydziłam się własnego ciała. Wręcz przeciwnie, byłam z niego bardzo zadowolona. Skoro Pan Bóg mnie tak stworzył, to znaczy, że tak mam wyglądać i być z tego zadowolona. Zawsze mogłam urodzić się z chorobą genetyczną, bez ręki, albo z dysfunkcją. Cieszyłam się z tego, kim jestem i jakie odbicie spotykam w zwierciadle. 

włącz

Bistro o tej godzinie nie było przepełnione, ale wraz z upływem czasu do środka zaczęło przybywać coraz więcej imprezowiczów. Z nowoczesnych głośników leciała klubowa, przesycona basem muzyka, od której dudniało mi w głowie. Za bezpieczną lokalizację obrałyśmy sobie stolik w rogu lokalu i wygodnie się tam rozsiadłyśmy, uprzednio zamówiwszy trzy pinacolady. 

- Za sukces naszej prymuski! - zawołała Flo i uniosła swój kieliszek do góry, kiedy przystojny kelner zrealizował nasze zamówienie. Stuknęłyśmy się nimi w powietrzu i zaśmiałyśmy głośno. 

Po kilku kolejkach szkockiej i whisky dziewczyny zaczynały odpływać.
Byłam jedną trzecią naszej paczki, która wypiła tyle, aby zachować zdrowy rozsądek. 

- Zagrajmy w coś - zaszczebiotała Nat i uśmiechnęła się przebiegle. - Wybiorę jakiegoś fajnego chłopaka, a jedna z was podejdzie do niego i zgarnie numer - zaśmiała się. - Która pierwsza? Blair? 

- Przestań, to infantylne. Nie będę się bawić w podchody jak dzieci w podstawówce - pokręciłam zniesmaczona głową i zmarszczyłam brwi.

- Och Blair daj spokój, będzie fajnie, nie bądź taką sztywniarą. Dawaj. Ten blondas przy barze jest twój - wskazała palcem  na mężczyznę opartego o ladę.

Miał na sobie granatową koszulę i czarne, wąskie spodnie, opinające kostki. Ułożone blond włosy prezentowały się nienagannie w połączeniu z metalowym kolczykiem w wardze i srebrnym, drogim zegarkiem. Palił papierosa, wpatrzony w obrany wcześniej punkt i wyglądał niesamowicie pociągająco. 

- Blair? 

Z niechęcią podniosłam się z fioletowej kanapy i ruszyłam w kierunku owego kandydata.
Mimo, że nie interesowało mnie uganianie się za mężczyznami, postanowiłam wzbudzić odrobinę zainteresowania swoją osobą. Wygładziłam przylegający materiał sukienki, poprawiłam włosy i spryskałam dekolt ulubionymi perfumami. Nogi stawiałam z gracją, delikatnie poruszając biodrami. Kiedy znalazłam się w promieniu metra od tajemniczego blondyna, uśmiechnęłam się seksownie i zredukowałam dzielącą nas odległość do minimum, siadając na krzesełku barowym naprzeciwko niego.
Wyjęłam papierosa spomiędzy jego palców, zaciągnęłam się i wypuściłam dym wprost w jego twarz, oblizując przy tym spierzchnięte wargi.

Przeniósł wzrok na mnie, wlepiając swoje przenikliwe zielone tęczówki w czerwone, pełne usta.
Skądś znałam tę twarz. Te śmiałe, głębokie oczy, którymi potrafił oczarować od pierwszego wejrzenia. Ten kolczyk w wardze, perfekcyjne, blond włosy. 

To był facet, który zamówił szkocką w kawiarni, facet, o którym rozmyślałam przez cały dzień. 

Dobra robota, detektyw Krämer.

Ponownie pociągnęłam z papierosa i uwolniłam dym w powietrze. Przesunęłam się bliżej mężczyzny, oparłam łokcie na blacie, sprytnie prezentując własne wdzięki i przejechałam opuszkiem palca po jego policzku z nęcącym uśmiechem na ustach. 

- Kochanie, mam cię przelecieć, czy przyszłaś do mnie w innej sprawie? - niski, chrapliwy głos zaświdrował w mojej głowie, wzbudzając dreszcze na ramionach.
Blondyn widząc to, zaśmiał się szyderczo, obnażając rządek równych, śnieżnobiałych zębów. 

Napisałam.

Może być?
Piszcie swoje opinie, klawiatura nie gryzie

 I promise. 

lots of love, xx sognante